Als ik op mijn vaste boodschappendonderdagmorgen op de Batavus richting het grootdorp rijd, word ik nabij de Langestraat Zuid staande gehouden door een buurtbewoonster: “De brug wil niet naar beneden, je kunt er niet langs!”
“Die rotbrug ook….!”
Daar sta je dan…. Eerst maar terug naar huis, want de lutje Canon zit in de ‘andere jas’.  Als ik voor de tweede keer de brug nader, is al het rode knipperlicht en het wachtende verkeer verdwenen. De brug is gelijkvloers, onbelemmerde doorgang. Maar….
Ik rijd door naar de grootgrutter, maar ben er niet echt gerust op. Tijdens het verblijf in het consumentenwalhalla AH vergeet ik de brughapering. Met redelijk gevulde fietstassen keer ik terug naar de vertrouwde omgeving. Ja, dat had ik gedacht…. Bij de uitrit van De Gast zie ik al dat de brug omhoog staat, wederom intens roodgekleurd geknipper. Ik zet mijn bril recht, maar dat helpt niet. De brug staat scheef, halfhoog. Aan de oostkant wacht een binnenvaarder:

Wat nu? Eerst maar, voor alle ‘zekerheid’, wat meer kiekjes maken, dan hebben we de foto’s tenminste nog…. Een goede bekende uit Briltil die met de auto naar de Noordhornkant wil, geeft me weinig hoop dat het leed snel is geleden. “Kan wel de hele dag duren!” Optimist… Zijn aanbod (“Stap maar in en laat de fiets hier staan, kun je later wel ophalen!”) sla ik af, ik blijf in de buurt van mijn boodschappen.  Diverse automobilisten komen, keren en kiezen voor de alternatieve route via de hoge brug en de tunnel. “Zij wel!”
Er komen meer fietsers. “Ja, ik heb een afspraak in Noordhorn. Hoe moet dat nou??!” Een tweede wil in Noordhorn op bezoek, “dat moet dan maar een andere keer…” Ik zie Anne Salomons naderen, die eerder ook al aan de Noordhornkant voor de brug moest wachten. “Over Gaarkeuken?”  “Nee, dat’s me te ver. Dan maar over Aduard, via de Spanjaardsdijk, de toeristische route….”  Net als ik ter hoogte van het huis van de familie Van Slooten ben, hoor ik achter me een harde schreeuw. Even later hoor ik ook de bel van de brug, een goed teken in dit geval. De brug zakt, we kunnen naar de goede kant….. Met Anne Salomons rij ik het dorp in. “Ja, dit verschijnsel hebben we eerder meegemaakt. Je draait je om en dan ineens gaat de brug wel naar beneden. Maar ik ben ook al eens met de fiets helemaal over Aduard geweest, op dat moment geen ‘pretrondje’….  Anne, bedankt voor de schreeuw!”
Thuis laad ik de boodschappen uit en mopper nog wat na….

De uit het lood liggende brug tussen Noord- en Zuidhorn. Ook peilboot “Pluimpot” van Rijkswaterstaat ligt te wachten…

De brug vanaf de zuidoostkant, “schaive boudel…”

Alarm, maar het kwam toch nog weer goed…

Eigenlijk is het anno 2014 van de zotte dat dit soort problemen zich nog steeds voordoen. Maar ja, de economische waarde van fietsers en wandelaars (met of zonder fietstassen en rugzakken) is naar verhouding niet zo groot. Misschien dat de schippers van wachtende schepen hun invloed kunnen aanwenden om dit ongerief voor eens en voor altijd uit te bannen. Of dreigt dan het gevaar dat de hele brug eruit gaat???!  Om in Facebooktermen te blijven: “Dit like ik niet, het is niet leuk meer….!”

©foto’s: jan blaauw, 20 november 2014 (Canon Ixus 150)

Zie ook: http://www.bloeiendonkruid.com!!