Vrijdagmorgen jongstleden zei mijn gezondheid: “Bekijk het maar!” Zo beroerd als een hond, overgeven (had ik al vrij lang niet meer gepraktiseerd…), afwijkende lichaamstemperatuur, misère… Nee, geen Mexicaanse griep, dát is in ieder geval wel duidelijk. Vanmiddag heb ik voor het eerst de computer weer aangezet, de bedlegerigheid eist haar tol, maar het gaat denk ik wel weer, al is het voorlopig “Kalm aan!” Onkruid vergaat niet, maar…. Beetje begrip graag, de trein moet langzaam maar zeker weer op gang komen.