“Het is goed zo….”
Het zouden haar eigen woorden hebben kunnen zijn, een uitspraak van mevrouw Aaltje Visser-van der Sluis (Langestraat 75, Noordhorn), die afgelopen woensdagmiddag overleed, thuis aan de Langestraat. Ze werd 105 jaar, 8 maanden, 20 dagen….. Een leeftijd om volmondig “U” tegen te zeggen, te meer daar “vrouw Visser” nog goed ‘bij haar verstand’ was en volop belangstelling toonde voor alles wat er om haar heen gebeurde, in Noordhorn en ‘in de rest van de wereld’. De fysieke beperkingen begonnen wel steeds meer te knellen. Het lopen ging  moeizamer, het gehoor verminderde, het lijf werd pijnlijker. Het verder kruipend verlies aan zelfstandigheid stemde haar droef, al had ze veel waardering voor de wijze waarop alle betrokkenen (familie, Thuiszorg, vrienden en bekenden) ervoor zorgden dat ze op haar vertrouwde plek aan de Langestraat kon blijven. Hier werd ze in het begin van de dertiger jaren huishoudster bij de familie Visser, kreeg verkering met zoon Jacob en trouwde in 1934. Ondanks het voorval dat zich kort voor de huwelijksdatum voltrok: Een GADO-bustruck ramde de voorgevel van de kapsalon met een puinhoop als gevolg… De kapsalon van Visser was een begrip in Noordhorn, het bijbehorende winkeltje werd later een ontmoetingsplek voor vele dorpsgenoten die hier een rokertje kochten, of een ansichtkaart met postzegel, of een buskaart….
Job en Aaltje Visser kregen vijf kinderen: Anne, Piet, Ningo, Gé en Atie met wie ze gelukkige, maar ook enerverende jaren beleefden. Een barst in dat geluk ontstond door het overlijden van pa Job Visser in 1974 die toen al wel met zijn knip- en scheerwerk was gestopt. “Vrouw Visser” hield het winkeltje in de benen, was blij met de aanloop, maar stopte in de jaren negentig. Enkele inbraken vergalden haar oude dag te zeer. Dan maar de winkeldeur op slot, ook doordat er meer fysieke ongemakken een rol gingen spelen. De kinderen waren het huis uit, hadden hun eigen gezinnen gesticht, zorgden voor kleinkinderen en voor ruim voldoende familiair vertier. Moe Visser bleef op dezelfde plaats wonen, aan de Langestraat, als ‘mater familias’ een constante vormend binnen de nog steeds groeiende familiegelederen. Ze bleef bovendien een ‘mensenmens’ met vele contacten in en buiten haar woonplaats. Onvoorstelbaar hoe goed ze op de hoogte bleef van het wel en wee van haar dierbaren (in een zeer ruime betekenis van het woord!). Ziekte? Ongeval? Verjaardagen? Aaltje Visser bleef op de hoogte en toonde haar oprechte belangstelling, ook toen ze de honderd al was gepasseerd!
In 2012 kreeg ze twee forse klappen te verwerken, toen eerst in het voorjaar haar schoondochter Anneke Visser-Paap overleed, een half jaar later onverwacht gevolgd door derde zoon Ningo, de man van Anneke. “Vrouw Visser” was aangeslagen, maar knakte niet. Ze kwam er weer bovenop, rechtte de rug…. Ze volgde het nieuws, “Wat is ’t wat, hè…”, ging zelfs weer sokken breien. En ze bleef graag in gesprek over het heden, maar vooral het verleden van Noordhorn: De tunneltoestanden ontgingen haar niet, over de rondweg had ze zo haar eigen ideeën, kritisch volgde ze ‘Den Haag’, maar net zo lief sprak ze, met relativerende humor, over de familieverhoudingen van voor de oorlog, de verdwijnende middenstand, de vele verhuizingen die ze als opgroeiend kind meemaakte, het oppassen op broertje Derk Jan, de diensttijd bij diverse boeren in de omgeving….. In de afgelopen tien jaar heb ik regelmatig met haar over dat ‘verdwenen Noordhorn’ kunnen praten, ze bleek een informatiebron van onschatbare waarde. Beiden werden we overigens tezelfdertijd geboeid door de capriolen van de mezen en mussen bij de voedertafel in de tuin, en bij de pindakaaspot naast de achterdeur….
De informatiebron is nu dus opgedroogd, hoewel het einde nog tamelijk onverwacht kwam (voor zo ver daarvan sprake is bij een 105-jarige….) “Vrouw Visser” is niet meer, na een kort ziekbed kwam ze afgelopen woensdagmiddag “oet tied”. Haar blijf ik altijd dankbaar voor haar gastvrijheid, de ontspannen sfeer in de achterkamer, haar vertellust en -rust, de twinkeling in haar ogen…… Een uitzonderlijke vrouw, meelevend, ruimdenkend.
“Het is goed zo….” Dat denk ik ook, gelukkig geen lange lijdensweg, al zullen velen haar missen, in de allereerste plaats haar kinderen: Anne en Elly, Piet en Aaf, Gé en Derk Jan, Atie en Johnny, maar ook de klein- en achterkleinkinderen. Hen wens ik veel sterkte met dit verlies! Troostrijk, niet alleen haar geloof, ook de vele herinneringen, een schatkamer vol! Herinneringen aan “vrouw Visser”, een vrouw zonder poespas, die niet hield van kouwe drukte, een gewone vrouw en toch zo bijzonder! (JB)

©foto’s: jan blaauw, 2011 en 2013