Egbert Fokkinga, inclusief welig groeiende snor, zoals vele Noordhorners hem kennen

Verhuisd is hij vele keren, van baan verwisseld óók. Egbert Fokkinga (Langestraat 25, Noordhorn) over zijn jeugd, zijn arbeidsverleden, zijn liefhebberijen, zijn geloof:

Egbert Fokkinga is geboren in maart 1945 op ’t Ruige Zand in de gemeente Oldehove. Hij is genoemd naar zijn opa, die aan de Moeshorn heeft gewoond. (Zie “Noordhorn…Toen”, maart 2011). Vader Louwe Fokkinga, boerenarbeider, verhuist regelmatig met zijn groeiend gezin. Naar de Spanjaardsdijk bijvoorbeeld, achter de boerderij van Van Gosliga. Het huisje, aan het kerkenpad, is inmiddels afgebroken. Egbert gaat niet naar de kleuterschool, wel naar de lagere, in Aduard aan het Hoge Hof. (“t Eerste stuk deur t laand, schounen onder d’aarms; bie boerderij klompen uut, schounen aan…”) Het vrije wonen heeft voor- en nadelen. Je leert handig gebruik te maken van de vlonders over de sloten, al is het met een kinderwagen wel eens lastig!
Via de Zuiderweg in Ezinge belandt het gezin Fokkinga aan de Noordhornerga. Pa Louwe werkt bij de Grontmij, maar helpt boer Jo Vlieg bij het oogsten. (De Fokkinga’s woonden, waar nu het elektriciteitshokje staat). Egbert, oudste van de zes kinderen, gaat naar de nieuwe Gereformeerde school aan de Boslaan. Later verhuist het gezin naar de Langestraat 41 (voormalige boekhandel en uitgeverij van Harm Poort; na Poort woonden hier nog Scholten en schoenmaker Suurd). Een enorme verandering voor het gezin, weet Egbert. Voor het eerst is er “echt’ licht in huis, en stromend water. Vóór die tijd altijd petroleumlampen en gebruik van de regenbak… Een televisie is jarenlang uit den boze geweest, maar “we konden ons goed vermaken”. Wel is er aan de Spanjaardsdijk al een radio, op batterijen. Levendige herinneringen aan jodelster Olga Lowina en het Drents programma met “Klaain Rieksie”. In de schuur (tot en met de Langestraat) elk jaar een “swien” in het hok, bij de achterdeur. Slager Roelf van der Veen is in die jaren ‘slachter van dienst’. Het bloed wordt opgevangen in een wasaker, moe Fokkinga maakt bloedworst. Varken aan het juk? Fles jenever uit de kast!
Na de lagere school gaat Egbert twee jaar naar de geref. ULO die dan nog is gehuisvest in de oude School met de Bijbel aan De Gast. Als hij 15 is, gaat hij aan het werk. Eerst op “De Ommelanden”, als assistent-laborant. Mogelijk gemaakt via de opa van moeders kant, bevriend met bedrijfsleider Gerrit van der Noord. (Schotanus was daar in die jaren de directeur). Volgende klus, na ongeveer 2 jaar: Smid Van der Woude, ‘op Tolhek’. Een herinnering? ’s Winters heel vroeg ’s morgens de leidingen ontdooien… Derde werkgever: Stalad (Aduard), maar dan is het al gauw tijd de dienstplicht te vervullen. Egbert komt op in Schoonhoven, is daarna o.a. gelegerd in Leeuwarden. Na 1½ jaar dienen gaat Egbert als machinebankwerker naar Smid & Hollander, is korte tijd werkzaam op schoffelfabriek De Wit, gaat dan naar scheepswerf Niester op de hoek van het Damsterdiep, Oosterhogebrug. Egbert gaat ook weer ‘aan de studie’, haalt diverse diploma’s. Functie? “Mallenmaker-afschrijver”. En lassen doet hij er als hobby bij! De jaren bij Niester nemen een belangrijke plaats in voor Egbert, hij vertelt er enthousiast over. “Dan moest je de ronding van de spanten opmallen… Die mallen moesten worden gedrukt, een en ander moest een sigaar worden”. Gebouwd worden er o.a. bevoorradingsschepen voor booreilanden. “Prachtig, als je zo’n boot zag varen!” In 1976 neemt Egbert afscheid van Niester (als scheepsbouwmeester) en verkast naar de PTT (sectie ‘grijs’), naar de Technische Dienst. Eerst meelopen met een monteur, dan in opleiding, driekwart jaar. Vervolgens zelfstandig aan de slag als onderhouds- en storingsmonteur, de overgang van PTT naar KPN meemakend (1984). Rond de eeuwwisseling krijgt Egbert gezondheidsproblemen. Hartritmestoornissen. Hij wordt gedotterd, effect onvoldoende. In 2004 wordt hij geopereerd, krijgt vier omleidingen. Consequentie: afscheid van werkgever KPN. De ‘misère’ is dan nog niet voorbij. In 2005 volgt een val met de toenmalige hond. Na onderzoek komt de diagnose “beenmergkanker” als een onthutsende mededeling. Nu, anno 2011, menig onderzoek en behandeling verder, is Egbert ‘in goeden doen’, vindt hij zelf. Iedere controle blijft spannend natuurlijk, maar dankbaar is ie zeker. Dat geldt ook voor “zijn Anja”, Anja Pastoor (van Mij, = Uithuizermeeden) met wie hij in september 1967 trouwt. Ze hebben elkaar ontmoet bij een Kerstzang in Bedum. Inmiddels hebben ze zes kinderen (vier zoons: Louwe, Henk, Pieter-Jan, Hilbrand; twee dochters: Gerrie en Grietje) en negen kleinkinderen. Egbert en Anja gaan in ’67 wonen aan de Langestraat 25, de plek waar ze nu nog steeds wonen, niet ver van Egberts ouderlijk huis. De woning is dan nog wit bepleisterd, is oud, heeft de ‘befaamde’ cementen dakpannen. Na 10 woonjaren volgt een ingrijpende verbouwing, mogelijk gemaakt door een overheidsregeling t.b.v. dorpsvernieuwing. “Er moest een gedeelte blijven staan; de voorgevel mocht er eigenlijk niet uit….” De afbraak deden de Fokkinga’s zelf, evenals een deel van de vernieuwing. “Dat verdien je dan mooi zelf!”
Vrijetijdsbesteding? Het dammen natuurlijk, bij damclub BZN (Briltil Zuidhorn Noordhorn), waarvan Egbert al geruime tijd voorzitter is. De club, in 1984 opgericht door mensen als Willem de Groot en Evert Medema, heeft een vaste speelavond, de donderdagavond, in het dorpshuis. Er wordt een onderlinge competitie gespeeld en vriendschappelijke wedstrijden, geen competitie van de Bond. In de gloriejaren telt de club bijna 50 leden, nu zijn er nog een kleine 15. “We kunnen best wat nieuwe leden gebruiken!”
Wellicht zijn grootste hobby: Het houden van tropische vogels! Egbert is sinds 1975 lid van de Nederlandse Bond van Vogelliefhebbers en van de Parkietensociëteit Nederland. (“Bij de laatste alleen maar kromsnavels…”) Achter de woning hebben de Fokkinga’s een diepe tuin die wordt gedomineerd door diverse hokken, terwijl achterin nieuwbouw wordt gepleegd. Een prachtig nieuw onderkomen, dat gestaag wordt gerealiseerd. Diverse onderdelen worden in de handel of bij particulieren op de kop getikt, pasklaar gemaakt voor de “vogelvilla”. Een hobby met allure! Hoe dat zo komt? “Mijn vader had altijd postduiven, daarmee ben ik opgegroeid. En als ‘jonkje’zag ik levende papegaaien op een boot in het kanaal, waarop een Natuur Historisch Museum was ingericht. Daardoor werd ik volkomen gefascineerd!” Egbert heeft o.a. Australische parkieten, Rosella’s en Grijze Roodstaarten. Hij gaat niet meer naar tentoonstellingen. Het houden van vogels moet trouwens niet worden onderschat. Het is een hele klus: voeren, schoonmaken, jongen groot brengen. Echtgenote Anja helpt getrouw, zij heeft al heel wat jongen tot volwassen vogels zien uitgroeien, soms door eigen ‘handwerk’.
Ook een belangrijke tijdsbesteding, het diakenschap bij de Geref.Kerk (Vrijgemaakt). Het behartigen van het wel en wee van de lidmaten van de kerk, op het ‘wereldse’ vlak. (Ouderlingen hebben een pastorale taak). Gezinnen in de problemen? Mensen in de knel? Vereenzaming? Proberen te helpen!
Egbert en Anja Fokkinga wonen met veel plezier bijna 44 jaar op hun plek aan de Langestraat, loven het contact met de diverse buren. Vroeger? Vage herinneringen aan verhalen over vrouw Dinkla en haar galanteriewinkeltje, en aan mensen als Donker en Job Kadijk, de zoon van de bakker. De tijd aan het Hamsterpad komt nog even terug, met een moeder die zelf karnde. De boterhammen met bruine suiker en stroop… Egbert Fokkinga, een dankbare verteller! (JB)

Eerder in beknoptere vorm gepubliceerd in “Noordhorn Nu”, april 2011, 8ste jaargang, nummer 4

Nog eens, Egbert Fokkinga, met zijn indrukwekkende snor!

Enkele van de tropische vogels van Egbert Fokkinga. Hoe ze heten? Vergéten....

 

©foto’s: jan blaauw, maart 2011