Lukas van der Velde bij zijn DAF-truck, op punt van vertrek

Telefoontje: “Ja, Lukas hier, Lukas van der Velde. Ik denk dast nait waist wat ik veur waark doe… Zin om n keer mit te goan? Kommende woensdag? Kört ritje noar Noord-Duutslaand, binnen we op tied weerom. Denk der mor even over…” Ik besluit mee te gaan, een buitenkansje! Hoe een oud-schoolmeester als bijrijder wordt bijgeschoold, oftewel: Hoe worden zeeschepen bevoorraad? Poging tot verslag:

Ruim voor de afgesproken tijd (8.30 uur) meld ik me bij wegreuschauffeur Lukas van der Velde. “Zullen we dan maar?” We lopen naar de klaarstaande DAF-truck met oplegger. Eerst krijg ik uitleg over de bijrijderstoel die zich kan aanpassen aan het gewicht van de betreffende persoon. Tenminste, als je het juiste klepje omhoog doet, hetgeen ik prompt vergeet… Lukas’echtgenote Dineke gidst ons de Langestraat op. Daar gaan we, op naar ‘Eagle Ship Supply’ op het industrieterrein aan de oostkant van de Stad. Prinsheerlijk zit ik in de cabine, een rijdende uitkijktoren! Lukas van der Velde is een ervaren chauffeur, hij laat zich in het drukke verkeer “de kop nait gek moaken…” We moeten aan de Koningsweg zijn. Na een extra rondje (we missen een afslag, dat krijg je met pratende bijrijders…) komen we tijdig ter plekke. De ontvangst is kameraadschappelijk, de sfeer gemoedelijk, de omstandigheden aangenaam: WC + koffie! En táárt, want medewerkster Ilona beleeft haar laatste Eagle-dag, ze gaat een jaar op avontuur in Australië! De kersenvlaai smaakt voortreffelijk, de koffie ook en nadat de desbetreffende goederen zijn ingeladen (deels in het vriesgedeelte, – 18°! Deels in het vorstvrije gedeelte, 5°, ingetoetst via een “smart” apparaat aan de buitenkant van de trailer), zetten we koers naar onze oosterburen. Eaglemedewerker Martin rijdt mee, de cabine is groot genoeg, inclusief twee slaapplaatsen… Ik kijk mijn ogen uit, zowel in Oost-Groningen (mijn thuisland) als in de omgeving van Emden. Noordelijker wordt het kaler, natuurlijker, minder dicht bevolkt. Wel een groep vogelkijkers en een goed lopende eettent midden in de Duitse verlatenheid.
Om 10 over 12 uur zijn we Greetsiel voorbij en parkeren de auto bij Schleuse Leytsiel, het doel van onze reis. Maar…. “onze boot is er nog niet!” Een tegenvaller (qua tijdindeling), zonder chagrijn geïncasseerd. We laten ons even uitwaaien bij het sluizencomplex, maken kennis met een Duitse poes en raken in gesprek met een lerarenechtpaar uit Saksen Anhalt dat een weekje “kurze Ferien verbringt” in Noord-West Duitsland. Vriendelijke mensen die sinds het verdwijnen van het IJzeren Gordijn telkens een ander  stuk Duitsland verkennen. Blikverruimend. Dan: “Hij komt eraan!” Het is net of we op de boot van Sinterklaas staan te wachten… De eurocarrier (concept ‘multycat’, mij later ingefluisterd door stuurman Johannes) komt vrij vlot door de sluis en wordt geroutineerd afgemeerd. Een jonge bemanning die zonder mankeren doet wat er gedaan moet worden: Een container wordt met behulp van een kraan op de kade gezet, de lege kratten eruit gehaald… De lading uit de vrachtauto staat al voor een groot deel op de kade, is extra stevig ingepakt door Eagle-medewerker Martin. De goederen uit het vriesgedeelte, deels op pallets, deels in grote dozen, gaan naar de inmiddels lege bootcontainer die klaarstaat. Toetjes, andere zuivelprodukten, diepvries groente, vleeswaren…. Toiletartikelen als WC-papier hoeven natuurlijk niet te worden ingevroren… Ik mag op de carrier foto’s maken vanuit een ander perspectief, prachtig! (Al moet ik bij het opstappen en boot verlaten wel een hulpvaardig handje…) Als ik ook nog wat foto’s heb gemaakt van een grote groep ganzen, enkele aalscholvers op meerpalen, klotsende golven, en voor alle zekerheid de WC heb gebruikt, zegt Lukas: “Kom, we stappen op!” Terug naar Emden waar de Shell-Tankstelle niet staat, waar ze Lukas werd aangeduid, kunnen we geen kaartje kopen voor het gebruik van de Duitse snelweg…. Via secundaire wegen komen we desondanks bij de grens en dan is de rit naar Groningen een peulenschil. Bij Eagle Ship Supply brandt nog licht, Martin pakt meteen de kleine heftruck, Lukas overlegt nog even en wisselt formulieren uit. Uiteindelijk zijn we rond half zes terug in Noordhorn, met een lege trailer. “De crisis laat zich ook in het vrachtverkeer voelen”, zegt Lukas. Enkele dagen geleden kwam hij nog uit Livorno (It.) en reizen naar Gibraltar waren ook geen uitzondering. Nu is het rustig, geen scheepsbevoorrading die op stapel staat. “Dan maar salades vervoeren vanuit Oosterwolde”, zegt Lukas, “als overbrugging. Is beter dan niets…” Ik heb een leerzame dag gehad, weet nu wat voor werk vervoerder Lukas van der Velde normaal gesproken doet. En u weet het nou ook… (JB)

Van der Veldes DAF bij de ingang van “Eagle Supply” in Groningen

Eagle-medewerkers bezig met het verzendklaar maken van diverse goederen

Lukas van der Velde helpt een handje (twee zelfs…) bij het inladen. Ik kijk en kiek….

Hier wordt de temperatuur ingesteld, zowel van het vriesgedeelte, als van de vorstvrije ruimte

De opdrachtgever voor de tocht naar Noord-Duitsland, scheepsbevoorrader.

Foto vanuit de cabine, nabij Greetsiel

We zijn er bijna, maar nog niet helemaal…. Het natuurlijke karakter van dit ietwat kale, maar o zo boeiende landschap!

Ja, we zijn er! Lukas parkeert op de parkeerplaats bij Schleuse Leytsiel. Eerst maar poolshoogte nemen!

WORDT VERVOLGD
©foto’s: jan blaauw. oktober 2012 (Canon EOS D400)