Café “Welgelegen” aan de Noordhorner Langestraat. TE KOOP staat er opvallend op het etalageraam. Eigenlijk een dissonant op de gevel aan de straatkant. ‘Het café van Sip te koop????’ Het verhaal van Sips vrouw Tieneke (65) over de weg naar Noordhorn, het caféleven aan de Langestraat, hoogtepunten en tegenvallers, gezondheid en vriendendiensten… Het verhaal van ruim 45 jaar “Welgelegen”:

Tieneke van der Veen in de huiskamer van het pand café 'Welgelegen'

Tieneke Pijpker is een Stadskind, geboren in 1944 op de hoek van het Van Sijsenplein en de Meeuwerderweg. Als kleuter verhuist ze met het gezin mee naar Meppel, als Huishoudschoolleerlinge keert ze in 1956 terug naar de Metropool van het Noorden. Ze doorloopt de opleidingstijd van 3 jaar aan de Industrieschool (Kruitlaan): “Een mooie tijd, gezellig! We hadden een hechte groep! Een hoogtepunt? De schoolreis naar Ameland!” Tieneke wil eigenlijk wel doorleren, maar dat zit er niet in. Voor de vier dochters in het gezin geldt: “Gelijke monniken, gelijke kappen”,  brood op de plank! Tieneke gaat aan het werk: Bij een huisarts, in een zelfbedieningzaak, bij Slagerij Kruijer (Oosterhamriklaan)… Ook is ze 1½ jaar werkzaam in confectiefabriek ‘Müller en Co’, op de afdeling ‘karton’ (Modellen en sjablonen maken).
Sip van der Veen leert ze kennen in Midwolde, in de dansgelegenheid, die nu als ‘Theehuis’ bekend staat. “Eerst vond ik hem een misselijk ventje”, aldus Tieneke, ” hij zorgde er vaak voor dat we de laatste bus misten…” Al dansend en lol trappend maakt ze een ommezwaai van 180°, slaat de verliefdheid toe. Ze is 19, als Sip met de boodschap komt: “We gaan trouwen, ik heb een café gekocht in Noordhorn…”  “Ik heb hem een hele avond uitgevloekt, vond mezelf nog veel te jong, negentien! Geen enkele ervaring in de horeca….” In het begin vindt Tieneke het drie keer niks, ze kan niet best tegen de schaduwkanten van het caféleven: “Mannen die hun geldzakje in het café openmaakten, huiselijk rumoer, bijzondere sociale contacten…” Bovendien worden er achtereenvolgens drie kinderen geboren, drie jongens: Frans, Richard, Simon… Tijdens de opgroeifase gaat naar hen verreweg de meeste aandacht, komt Tieneke weinig in het café. Een druk gezin, “je hebt er de handen vol aan”… En dan is er ook nog het winkeltje, de slijterij, de ‘keuken’, de veehouderij. “Soms ging ik mee, als er een koe moest kalven…”

Tieneke in de gelagkamer met het paardenracespel, gemaakt en gespeeld door een groepje hechte vrienden van Welgelegen

“In het begin weet je niets van het caféleven, ben je zo nuchter als een kalf…”, maar alles went, ook het functioneren in café “Welgelegen”. Af en toe komt er nog wel eens een vader binnen met zijn kroost, die laat zien waar hij vroeger als kind snoep kocht. Met plezier kijkt Tieneke terug op hoogtepunten die later bekend werden onder de naam “Sips Dag”: Buitenactiviteiten bedoeld voor mensen die niet met vakantie gaan, zoals doelschieten, zaklopen, motorcross…. (Er waren gezinnen die rekening hielden met ‘Sips Dag’ bij het vaststellen van hun vakantie!) In 1982 wordt de ‘Sipdag’ voor het laatst gehouden, de activiteiten ‘verhuizen’ als het ware naar de Dörpsstee en het sportveld. Sip en Tieneke zijn in het begin fel gekant geweest tegen de komst van het dorpshuis. “Noordhorn had drie cafés, twee grote zalen. Accommodatie genoeg!”
Tieneke kijkt met gemengde gevoelens terug op haar langjarige horecabestaan. “Het caféleven slokte je op. Sociale contacten buiten het café om legde je mondjesmaat en waren moeilijk te onderhouden.” Problemen, trammelant, Tieneke kan er volop over meepraten. Toch overheerst een positief gevoel. De band die je opbouwt met vele (stam)gasten, de spaarzame vakanties met Sip, het taxirijden dat ze bijna 10 jaar volhoudt: “Een prachtige uitlaatklep!” (Sip was zelf begonnen met het taxi rijden, maar had er na een week al geboeg van… Hij was geknipt voor het werk in het café, daar lag zijn hartstocht).
De ziekte van Sip, vanaf 1996, het overlijden van hem in november 1999, “al weer 10 jaar geleden…” , een ingrijpende gebeurtenis, maar: “Het café moest openblijven, dat was zijn nadrukkelijke wens!” De oudste zoon Frans is in die jaren een grote steun. Het overnemen van “Welgelegen” blijkt voor hem echter een brug te ver, stuit op gezondheidsproblemen. De relatie met beide andere zoons is vertroebeld. Het café blijft open, maar Tieneke sluit noodgedwongen de keuken, patat halen bij ‘Tieneke van Sip’ is er vanaf 2000 niet meer bij. In 2003 vertrekt Frans met vlinders in zijn buik naar de Randstad. Het winkeltje sluit ook als gevolg van strengere regelgeving. (Verkoop van snoep in het café aan kinderen, wél toegestaan, wil Tieneke niet. ) In al die ‘tropenjaren’ is de gezondheidstoestand van Tieneke verslechterd. Dat het café nog beperkt open kon blijven, dankt ze aan de helpende handen van diverse “Vrienden van Welgelegen”. Fantastische mensen!
De toekomst? Tieneke is 65, ze kan op medisch advies niet langer doorgaan met het cafébestaan. Vandaar het plakkaat “TE KOOP”. Zelf staat ze ingeschreven als woningzoekende, sociale contacten moeten ‘nieuw’ worden opgebouwd. Tijd voor haarzelf, het voelt nog wat onwezenlijk. “Afwachten en zo fit mogelijk blijven, de toekomst blijft moeilijk voorspelbaar…” (JB)

Eerder in beknopte vorm verschenen in “Noordhorn Nu”, januari 2010, 7e jaargang, nummer 1 (orgaan van de handelsvereniging “Fortuna” en de Vereniging Dorpsbelangen Noordhorn)

Tieneke: 'De toekomst? Zo gezond mogelijk blijven, nieuwe sociale contacten opbouwen, verder blijven er natuurlijk nogal wat vraagtekens...

©foto’s: jan blaauw, 2009