Noordhorn: gevechten, gijzelingen, wapengekletter…

Er is een tijd geweest, toen onze beide kinderen klein waren bijvoorbeeld, dat er actie werd gevoerd tegen de (ver)koop van oorlogsspeelgoed. Als jonge ouders probeerden mijn vrouw en ik onze jongens ervan te overtuigen dat al die pistolen, geweren, mitrailleurs geen voorwerpen waren om mee te spelen… Ze luisterden, hadden als kind, zo leek het, begrip voor onze argumenten en gingen vervolgens met een blokje hout en/of een stokje een namaakwapen maken, daarmee de vijand te lijf…. Een van de dingen die het eerst werden gekocht van het fenomeen –zakgeld– , bleek een speelgoedpistooltje te zijn, mooi glimmend en geschikt voor een rolletje knappertjes. Ze mochten immers zélf bepalen wát…. Zelf heb ik als vrij groene bejaarde nog steeds grote moeite met al het wapentuig dat wordt gefabriceerd en misbruikt, waar ook ter wereld. Tegelijkertijd kun je niet ontkennen dat er elementen in het kinderspel zitten die blijkbaar verwerkingswaarde hebben ten aanzien van al dat wapengekletter. De lasso van Roy Rodgers, in de jaren vijftig zo aandachttrekkend, is verworden tot folklore. Het kinderspel gistermiddag achter de nieuwbouw en bij CBS ’t Kompas herbergde een grote dosis dood en verderf, waarna de kinderen springlevend opstonden, andere partijen kozen, van gevangene promoveerden tot cipier, van lijk tot zegevierende schutter… Hoe verhouden spel en werkelijkheid zich tot elkaar? Ook na de noodlottige Susukirit in Apeldoorn weet ik het antwoord niet….